Lonxe do mar

Lonxe da miña terra,
das praias e dos pasteiros,
onde tiña a miña casa,
onde quedan os mosteiros,
igrexas, casas e cerros.
Aquí estou, no medio do mar,
entre as ondas que ameazan
coa miña vida acabar.
Lonxe xa da miña terra,
xusto no medio do mar,
onde só un ceo estrelado
chora ao me ver chorar.

 

Perdón, me equivoqué y puse este poema aquí, tendría que cambiarlo al foro de torre de babel, pero no sé cómo hacer. ¿Me pueden ayudar?

 

Fermosas metáforas, cuxo lirismo se espalla ata o corazón da túa tristeza, querido poeta e amigo Xoszas68.
A nostalxia de estar lonxe de casa é moi inmensa, pero os teus excelentes versos subliman a dor, ea túa
prodixiosa mente leva a un mar amigable, que non che fará mal, porque un ceo estrelado é sinónimo
de esperanzas positivas.

As miñas felicidades.

Outro abrazo grande e fraterno

Ulpiano