Autopsia

Quería abrir a miña mente
pero só conseguía encerrarme,
tratar de abrir o candado,
quedar atascado
sen mover os brazos,
pero si as pernas.
Siluetas e fronteiras
nos meus ollos,
nas miñas orellas.

Que profundo pozo
no que tiven caído,
por divisar o longo
que é o camiño,
afogando en éter líquido.
Suicidio colectivo
en condición de testigo,
por iso o deserto
camiña conmigo.
Unha miraxe que quedou
perdida no olvido.

Teas de araña
en asentos vacíos,
un esquivo e impasivo
mosaico tendido,
sucumbiu coa luz,
derretido.
E eu fiquei durmido,
pálido, cerrado, frio.
Mirada azui-grisácea de Domingo.

Un alter-ego para o cemiterio,
unha morte con misterio.
Raido en cemento vello,
expresa o epitafio sinceiro:
"Naceu en primaveira
para morrer en inverno,
creceu cun signo alterno,
voou máis arriba do ceo,
queimouse no inferno."
​