Si se pierde una lengua, se pierde un pueblo.

On día vou mandarlle um ha poesía,
qu´d´ um ha tal galega Rosalía,
qu´gusta moito a os nenos e a os demos,
e é qu´é tan bela c´mo ela,
e é qu´n´ai ningua millor,
qu´ten um ha lariña c´mo o ceo,
e é qu´ela fou sempre meu amor.

Ela daime n´a fonte cando queiro
e non boto diñeiro (tb. dineiro)

Segredos d´o sabido e o bebido,
camiños ond´o diancre é compañeiro,
feitizos ond´a lama é c´mo o millo, (lama: lodo)
portelas qu´s´chean de galiñas, (portelas: portillas)
muiños qu´s´arroupan moi pretiño,
fidalgos, fitos, penas e maxesa, (...hilos, peñas-rocas- y elegancia)
balocas, bolos , bretema e antroidos, (pastatitas- castañas-, bolo: torta de pan, niebla, carnavales o mascarada)
d´festas e gaiteiros, (casquivanos, tb. gaiteros, claro)
d´panos, pitos, chamas e d´vinchas. (pañuelos, pollos, llamas y burbujas)

E so é pra deixirles um ha cuosa:
¡q´belo é o galego!
e parolar pretiño d´iste pobo.

 

Que no se pierda la lengua,
que no se agote otro río,
que insista la flora diversa
pisoteada en los caminos.

Saludos Maroc, te apoyo.

 

Así es. Gracias por pasar.