Ouveos aos espantallos.

Afiade as vosas linguas,
as sombras vivas
déitanse ao atardecer.

Derrubade os vosos medos,
os corvos xa non aniñan
nos vosos inexistentes balcóns.

Abride os vosos ollos
ao amor do firmamento.

Os cristais
das vosas ventás rupestres
esváense para deixarvos ser.

As amarras
das vosas gamelas
rompen os vellos nós do seu ser.

Caen dúas gotas de café
no lazo de madeira
que pecha o caixón que se abre.
O tesouro cega á noite
invitándoa soñar.

A bisagra
xa recitou o poema da esperada despedida
cando o ve partir ensimesmado...
en busca dos seus ideais,
da súa liberdade.

 

Gustoume este poema na lingua galega. Espero síganos recreando coas súas letras.
Un saúdo.

 

Un saúdo para ti tamén e grazas por ler e comentar. Que vaia todo ben.