Esperta

ESPERTA

Con bágoas nos ollos,
ao verte tan lonxe,
lembrámosche agora
pois non che esquecemos
os que andamos fora.
Mais hai xente dentro
que che aperta a gorxa
e no teu recuncho
acóchaste soa.
¡Esperta Galicia
e pon sangue novo!
Moita xente boa
tes no teo pobo
para alumar o camiño
e saír destas corgas
nas que andas a modo.


PITEIRA.-Xosé Casar.

 

Anda amodo Xosé pero vai andando firme e segura, a tua terra, a miña terra, esa que levaremos sempre na alma e no corazón. Abrazos amigo

 

Hola, Consuelo. É verdade, mais escribín esas cousas nun momento
deses....Bueno, xa me entendes. Mais é verdade que ir, vai indo.
Un bico, amiga.

 

Gracias, Elisalle. Con gusto prepararé una traducción
para ti. No quedará igua, pero espero que te guste.
Un fuerte abrazo.

 

Galiza está presa por moitas cadeas que, lonxe de afrouxalas, moitos e moitas de quen están dentro, as apretan aínda máis. Un precer ler estas sinxelas letras que encerran un grande sentimento de agarimo.
Un saúdo.

 

Mais esas cadeas hanse de ir oxidando, partindo, morrendo...
Un saúdo, amiga miña, e moitas grazas por o teu comentario.

 

Moitas grazas amigo Marcos.
É para min unha ledicia recibir a túa visita aos meus poemas en galego.Im
Un forte abrazo.
Xosé.

 

Galego o non galego fico contente

 

Y yo me alegro...
Gracias, amigo JOP, por pasar por mis cosas...
Un abrazo, poeta.

 

Tristes y salgadas bágoas.

 

Tristes, sí. Sin embargo mantengo la esperanza.