Anxeliña doçe

N' os simiterios
d' miñas tristuras
camiñan os ventos
pó-las sepulturas.

M' acordo do gozo,
d' tua fermosura,
d' tua xuventude
e do sentimento
qu' fora n' o peito
leixana ternura.

Nin o sol ni a lua
alomarme poden
n' a oscuridade
ond' a magoa dolle,
nin as alegrías,
nin as belas frores,
nin os paxariños,
nin o auga qu' chove
poden axudarme
n' istos faceres
qu' as bagoas miñas,
charrapucheiriña,
cobiçan tua lume
n' aquestos soloucos
qu' ista soledade
xa teñeme tolo.

¡Ay! Quén s' toupara
co' aquelos ollos,
co' aquelas noites
d' cabelos longos
e có teu amore...
pra esquecer os choros.

 

Moitas grazas po-la calidade d' a sua. Um aperta forte.