Dos Vales.

Salgado é o vento
estancado no que habitan
as polas das copas das árbores
xerminadas nos ollos profundos
dos vales colonizados.


Morto semella estar por dentro
o deus inmóbil desencadeador
de correntes salgadas veloces
cargadas de ecos atroces,
soñados os días durmidos.


Derrubado atópase o ceo.
Adorados os escombros fantasma
polos colonos estan sendo,
como atrapado no colo un neno.


A norma, o canon fermoso, acredita
a súa distancia respecto
á lúa das mareas salgadas espumosas.


Centos de salmóns insomnes
medran gabeando polos brazos espidos
da Virxe María sen Xesús.
E soamente teño sono, e gañas de deitarme.


Sigo aquí sabedor de que non é a única maneira
sinalar co dedo.

 

Bella fluidez en tu obra.
Me ha encantado. Un placer leerte.
Saludos. Besos con cariño.

 

No deixes d'escriure en gallec, m'agrada.

 

Hay muchas formas de señalar, de ver lo que es, o no, en un paisaje, que es en fondo unión.
En el centro se funde contenido y el contenedor; así nace este poema.
Me gustó mucho.