A lÚa chora

Saíu a Lúa chorando
pois non te viu,
e vaise chorando a Lúa
que non durmiu.
Agochada nesa nube
xa non se quere alongar.
Que non a vexan chorando!
Que non a vexan chorar!
Cando te vexa, querida,
cando te vexa chegar,
vaille saír o sorriso,
vaiche deixar de chorar.
Achégate pronto, neniña,
achégate a este lugar
que quero ver esta noite
cheíña de branco luar.

 

Preciosas letras Xóse me encantas cuando escribes el galego

 

Bellisimos versos de amor.
Un placer leerte.
Abrazos fuertes.
Ana

 

A lúa está creciendo. Bien Xosé.

 

Muchas gracias, Carmen. Me alegro mucho de que te gusten mis poemitas en mi lengua natal.
Un beso.

 

Gracias, Cisne, por tu amable comentario. Es un honor tenerte entre mis versos.
Un saludo.
Xosé.

 

Agora xa medrou. Gracias, Ángel.
Un abrazo.
Xosé.

 

Precioso, aunque no me haya enterado de todo, el ritmo, la rima, y lo poco que me he enterado,
precioso, muy bonito.

 

Muchas gracias, David.
Unha aperta.
Xosé.

 

a lúa chora Xosé por que non lle escribes decote, ahora xa sei por que a vin un día cun sorriso grande, grande e eu sin saber por que sorria hasta ahora. Moi bonito este poema na nosa lingua amorosa ¿Verdade que en galego soa mais dulce? ou e cousa miña
Bueno non o sei... biquiños amigo. Alba

 

É tan verdade coma que o teu comentario chega ata min como un agarimo.
Biquiños.

 

Encantáronme as tuas verbas.
Parece unha cantiga, ten ritmo..
Un bico e estrelas que acompañen as tuas lúas

 

Podes ver unha peregrinación
unha xornada de aprendizaxe
para a eternidade.

Quen é o poeta?
Quen é o home?

Onde está a resposta ...
Que unha sorpresa!

Liñas Xosé bo.

Moitas grazas por compartir.

Un abrazo.

 

Grazas, querida ogul. Dun tempo acó, coas túas verbas dásme ánimo para seguir poñendo as miñas no papel, bo...no procesador de textos...
Biquiños.
Xosé.

 

Agradezo moi especialmente a túa mensaxe.
Unha aperta moi grande, amigo Cesar.
Xosé.