Avisos a un vello

m

AVISOS A UN VELLO

Ven acó ti que contaches
xa tantos anos na vida,
tanto a dá te pegaches
Cal nunca fose perdida.

Mira ven istos despoxos
nos que Deus che está falando,
a morte van bos e frouxos
e pra ti xa está chegando.

Mira que son esas mans
e mais o teu corpo enteiro,
os osos parecen pans,
o coiro o fol dun ferreiro.

A gordura xa marchou,
a cor vermella tamén,
mais o esqueleto quedou
pra que nel te mires ben.

Mira as pernas tan cansadas
xa de tanto traballar,
son estacas espetadas
que non podes arrincar.

Se queres verte mellor
colle un espello e verás,
nin a cara nin a cor
que tiñas anos atrás.

E xa a vella primavera
flores brancas che ven dar,
nas cexas e perruqueira
pra che dar máis que pensar.

Os ollos tamén os tés
aló no fondo das cuncas,
anque os abras ben non vés
senón borrós, letras xuntas.

Porque o nervio tan cansado
xa forza non pode dar,
e ten que ser axudado
por anteollos pra mirar.

O tímpano dos oídos,
tamén xa che se cansou
E non aprega os ruídos
como antes apregou.

E da boca,¿ non estás vendo
como xa che corre a baba
na perola de longada,
e os rapaces están rendo?.

As moas xa che marcharon,
mais os dentes pra comer,
limpiña boca deixaron,
solo papas poden ser.

As fazulas afundidas,
máis os veizos pra lo van,
as queixadas máis saídas
fanche fuciño de can.

Mírate ben todo xunto,
por dentro coma por fora,
negro,feo, cal defunto,
¿Que me dirás ti agora?

Contestación

Son un traste xa comido
polo mais fero verdugo,
comeume cal un mendrugo
o tempo que vai fuxido.

Das cinco ducias subín,
tamén chegaron meus pais,
na sexta será o meu fin,
porque nela morren máis.

E máis se algún por fortuna
desta se pode fuxir,
non gaña cousa ningunha,
daquela non é vivir.

Por toda xente tirado
no barranco do olvido,
e coma un tronco podrido
pra cova está preparado.

Pros seus e ben mala carga
que na levan sen rabiar,
coidalo moito lla marga
mais nos deixa traballar.

Porque o vello sempre está
sen descansar no xemido,
xa non hai máis caridá,
mellor e morto ca vivo.

E véndose así deixado
porque logo non morreu
levanta os ollos o ceo
chorando desconsolado.

¡Tantos anos meu Señor,
sen de Ti me relembrar
sendo sempre pecador!,
¿que fin eu podo esperar?.

Vivindo sempre enredado
en todás cousas do mundo,
e dos preceutos deixado
¡como pois no me confundo!

Se o ano me confesaba
por forza teño dicir,
os meus vicios eu tornaba
sendo así o meu vivir.

Se me poño a relembrar
diante de noso Señor,
na conta que lle hei de dar
máis grande fai o meu dor.

Pois de bo non teño nada,
nin o tempo para xuntar,
¡A miña vida acabada
que non podo remediar!.

Refuxio Es do aflixido
meu Divino Redentor,
¡dáme tempo por favor,
que tan de veras cho pido!.

Pra chorar de corazón
nestes pequenos momentos,
e coa máis grande contrición,
recibir os sacramentos.

E así cantar na gloria,
para sempre o Teu favor
pola Túa misericordia
co máis grande pecador.

RAMÓN L.SOUTO

 

EXCELENTE POEMA. Te felicito, TE ESTRELLO Y TE REPUTO.

 

Te dejo mi palabra pero desgraciadamente no comprendo el idioma.

 

Gracias Jorge por pasar una vez mas por mis versos. El poema es una alegoría al paso del tiempo y como el ser humano responde esa degradación del cuerpo
Un abrazo amigo por pasar por mi poesía.