Cabaleiro férreo

Cerra a noite. A lúa
Mostra seu frío semblante
Fuxendo súa mala fortuna
Vai un cabaleiro andante.

Cabalga absorto, calado
Coa armadura posta
De corazón ampolado
Mais coa cabeza, enfesta.

Pasa os campos en nebra
Os montes i as frorestas
Entrando na negra noitebra
Lémbrase das súas xestas.

Antes, por sergas gloriosas,
Foi rico e moi respetado;
Chegadas as horas penosas
Foi de seu reino botado.

Triste está, mais non desconfía
Pretende loiar, austero
Recorre a noite sombría
O Cabaleiro de Ferro.

Que ten un alma forxada
Poas desgrazas atroces
I en súa ánima xeada
Non viven afectos feroces.

Pasa, as sombras cazando
Buscando a dita remota;
Seu xélido corazón calentando
Refulxe a lúa inmota.

 

Encantado con el poema y con lo que he podido comprender...bello!

 

¡Muchas gracias! Me alegro de que le haya gustado!
Saludos cordiales

 

Portugues?

 

Es en gallego