Corazón ferido

Nunha folliña vermella
desa rosa do meu peito,
fixeches con aquel o teu leito
e nin o mar te leva de alí.

Cunha saliña modosa
dunha bágoa dese mesmo peito,
diches forma a un cadaleito
que ata irrumpe no meu sorrir.

Nestes olliños que teño,
que aínda grandes son faltos de xeito,
deixache-la pena louzana
xogando ca dor e co sufrimento.

Esta cabeciña tola,
criadeiriño de cabelos,
non foi quen de recoñecer ata agora
este amor odio que por ti profeso.

Pero que feitiño, feito
es, tanto que este meu vento
non é quen de arrasarte
e levarse este absurdo enfeitizamento.