O Orfo

Sí, era eu quen etaba o teu caron...¿Acórdaste?
aquel máis pequeno ca tí, o que agarrábase o teu mandilón
cando as cousas poñianse defíceles...

Ainda resoa na miña mente os teus choros, as tuas bágoas
asisándote amarrado nas reixas, chorando ¡chamando por pai!
parecíame mirarme en ti, ti falabas o que eu sentía
eras coma meu dobre, miña dobre soidade,
miña dobre dor, miña dobre angustia...

Estando no cerco, todo-nos rapados, con eses horribles mandilóns grises
camiñando de un caron pra outro, sen parar, coma esperando o milagre:
¡Qué pai viñeira a por nos!
¡¡Qué gran seria ese día, coma esperábamos iso!!
¡Marcharíamos con pai e non volveríamos xamáis!
¡Partiríamos por sempre pra o lar, íl abrazaríame cada noite o deitarme!
¡Qué ledicia seria enton!
¡iso, e só iso, e a miña masima elusión!

¿Qué foi? ¿Chámanme?
¡outra ves distraido, outra ves soñando esperto, díseme a tutora!

Esta chovendo, o día e moi gris...
feos som os nubarrons que se asexan
é domingo, e a hora da sesta
pero non teño sono
só teño ganas de chorar, unha granda congoxa sinto
estou moi triste, e sen dúbida choraréi
pois síntome só, moi só, e pra máis cúmio fíxenme pis
¡Volveránme castigar!
¡E mallan tan forte!

Neste intres de angustia, acordome do meu pai
ainda que no me lembre a sua faciana
¡Pero sei que íl quéreme!
ainda que agora non pode vir buscarme ¡Pois te moito traballo!

¡¡Pero vos-lo digo, e vos-lo aseguro a todos:
Meu pai virá, e de eiquí sacaráme!!

¡Seino! ¡Pois íl quéreme!

Pero son tan longas as noites
e fai tanti frio ¡Frio na ánima!
Todo min titiritea, e non hay quen arroupame, nin quen me bique...

Unha noite soñei que meu pai arropábame e bicábame
coa a miña man repaséis a sua faciana, tiña bágos nos ollos
e estaba moi fraco, é da sua sen, un iliño de sangue caía

¡Asustéime! é díxenlle: Pai, meu pai ¿Doite?

E bicóume e sorriúme, e díxome que esa heridiña que tiña era por min
¡pra que eu vivíra!
eu, entristecíme moito, e díxenlle:
¡Se tí sofres, eu non quero vivir...!

El díxome: Non entristescas por min meu fillo, porque por ti xa sofrín
por ti, miña vida din, e por ti ¡de certo! morin...

Despertéi de súpeto do soño, e meu corazón ardía
¡de goso e de ledícia!

E, pensei que non estou só, pois meu pai arroupame, quizáis, quizáis
algun día...

E espero ardentemente sua chegada, cando Íl veña a por min
moi pronto, moi pronto, quizáis, algun día... ​

 

Quizáis, algun dia...