Sigo Aquí

Un estarrecemento percorre a miña alma.
A peor tormenta que esta pobre pantasma presenciou
está a piques de desencadearse
no interior deste torturado corpo.
As fráxiles amarras que atan a razón,
pronto esgazarán
e deixarán que sexa sacudida
polas furiosas ondas do mar da demencia.
Unha besta engaiolada son,
que embiste desesperada
contra as reixas que a encerran.
Unhas reixas fabricadas a partires
de enganos e mentiras
que nun acto de bondade
dei por certas.
Desexo saír,
e deixarme levar,
liberar o instinto que leva
longo tempo
camuflado baixo unha capa de simpatía,
pero que ás veces
amosa a súa lingua áceda
para decir soamente unha cousa:
-Sigo aquí.

 

Grazas por escribir nesta fermosa lingua e facelo tan ben.
Unha aperta.
Xosé.

 

Grazas Xosé, polo teu comentario

 

As veces ese "Sigo aquí" faise costume, un acomodase e o medo a encontrarse algo peor fainos seguir ahi ainda que eso nos encerre a alma e nos afogue o corazón, gustoume lerte neste bonito poema e quero deixarche unha aperta grande con moito cariño. Alba

 

Moitas grazas Alba!

 

Sigue aquí Vike y deléitanos con tus versos.