A miña avoa/ A mi abuela ( gallego/castellano)

A miña avoa.

¿Lémbraste daqueles días lonxanos?
o frío e humido inverno fóra
o calor da cociña de leña dentro
pasaron xa moitos anos
pero non perdín o teu acento.
Aquela vella casa de pedra
aquel canastro vermello
aquela hortiña na que botaches
ata o teu último alento.
A min gostábame durmir
arrimadiña ás túas pernas
ti debuxabas, doce, unha cruz
na miña fronte de nena.
"Para espanta-las meigas"
dicías moi seria e solemne
despois apagaba-la luz
rezándolle á virxe de Xende.
Facías pra almorzar filloas
molladas en azucre e viño
xoganamos á brisca ou á escoba
lareando sempre contiños.
¡Con qué ledicia escoitaba!
as lendas que habitaban no pobo
as causas das túas engurras
os refráns dos sabios e tolos.
Eu gardo a túa santa imaxe
aquí clavadiña no peito
co teu pano na cabeza
vestidiña toda de negro.
Aquel día de novembro
Dia ¡ai! que nunca esquecín
Ibaseche a vida correndo
viña a morte xunto a tí.
Na miña cama viñeses
a soña- lo último soño
na miña cama morriches
quedou teu corpo sen dono.
Eu, esperta, pola fiestra miraba,
cando, de súpeto, sentín
un espíritu que a atravesaba
despedíndose de min.
¡Avoa, esa noite eu vinte!
ben o sabe o Santo Ceo
en bágoas deixeite partir
lixeira e co corazón ledo.
¡Canto te quixen, canto te quero!
¿Onde estarás, sangue meu?
Rézoche sempre en silencio
en silencio, unha veliña
que vela o noso segredo.
( Eu vinte, pola fiestra miña,
eu vinte voar pra o ceo)



A mi abuela


¿Te acuerdas de aquellos días lejanos?
el frío y húmedo invierno afuera
el calor de la cocina de leña dentro
pasaron ya muchos años
pero no he perdido tu acento.
Aquella vieja casa de piedra
aquel hórreo rojo
aquella huerta que cultivaste
hasta tu último aliento.
A mí me gustaba dormir
arrimadita a tus piernas
tú dibujabas, dulce, una cruz
en mi frente de niña.
"Para espantar a las brujas"
decías con tono solemne
después, apagabas la luz
rezándole a la Virgen de Xende.
Hacías para comer filloas*
mojadas en azúcar y vino
jugábamos a la brisca* o a la escoba*
Contando siempre cuentillos
¡Con qué alegría escuchaba!
las leyendas que habitaban en el pueblo
las causas de tus arrugas
los refranes de sabios y locos
Yo guardo tu santa imagen
aquí clavadita en el pecho
con tu paño en la cabeza
Vestidita toda de negro.
Aquel día de noviembre
día ¡ay! que nunca olvidé,
se te iba la vida corriendo
venía la muerte junto a tí.
A mi cama viniste
a soñar el último sueño
en mi cama moriste;
quedó tu cuerpo sin dueño.
Yo, despierta, por la ventana miraba
Cuando, súbitamente, sentí
un espíritu que la atravesava
despidiéndose de mí.
¡Abuela, esa noche te ví!
bien lo sabe el santo cielo
en lágrimas te dejé partir
ligera y con el corazón contento.
¡Cuánto te quise, cuánto te quiero!
¿Dónde estarás, sangre mía?
Te rezo siempre en silencio;
en silencio, una velita
que vela nuestro secreto
( yo te ví, por mi ventana
yo te ví volar hacia al cielo)








* filloas: masa hecha con huevos, leche y harina a modo de crepe. En galicia es típico hacerla con sangre de cerdo ( filloa de sangre) o añadirle vino y azúcar, miel, etc
*brisca y escoba: juegos de cartas de la baraja española

 

[FONT=&quot]Un placer leerte, en gallego y en castellano… y en francés, pero no es el caso. Describiste el ambiente tradicional de aquellos tiempos y el cariño mutuo de dos seres, de distintas generaciones pero de la misma sangre que sintieron ese algo especial más allá incluso de la familia.
[FONT=&quot]Un saludo Lôren y feliz fin de semana.

 

Gracias, Alonso, por leerme y dejarme tu comentario. A mi abuela no podría escribirleen otro idioma que gallego, así que así me ha salido. Te deseo un buen fin de semana a tí también un abrazo

 

Agora mesmo case non che podo comentar estou co móvil pero volverei a facelo. Mándoche bicos dende ourense para ti e para a túa avoa.

 

Gracias por pasar Elena, alégrame atopar outra galega no portal. ¡biquiños!

 

Benvida, outra tola para o conto, pois xa somos máis de tres e máis de catro tamén. Dígoche que escribes de medo, que non son quen de criticar a obra escrita en galego pois son máis, moito máis, castelanfalante que galegofalante. Pero para min que ata me recordas a Rosalía. Vou rir un pouco, que a tarde está de merda. Deséxoche feliz estancia neste portal e pásoche a dicir algunha cousiña que me pareceu pódese corrixir na parte en galego, vaia por diante que eu non sei máis ca ti, só observo este belo poema, moi ben conxuntado, moi sinxelo de ler, sen atrancos, moi da nosa terra, con rúbricas e sinaturas case do noso quecer cotián.

Á miña avoa.

¿Lémbraste daqueles días lonxanos?
o frío e húmido inverno fóra
o calor da cociña de leña dentro
pasaron xa moitos anos
pero non perdín o teu acento.
Aquela vella casa de pedra
aquel canastro vermello
aquela hortiña na que botaches
ata o teu último alento.
A min gostábame durmir
arrimadiña ás túas pernas
ti debuxabas, doce, unha cruz
na miña fronte de nena.
"Para espanta-las meigas"
dicías moi seria e solemne
despois apagaba-la luz
rezándolle á virxe de Xende.
Facías pra almorzar filloas
molladas en azucre e viño
xogabamos á brisca ou á escoba
lareando sempre contiños.
¡Con qué ledicia escoitaba!
as lendas que habitaban no pobo
as causas das túas engurras,
os refráns dos sabios e tolos.
Eu gardo a túa santa imaxe
aquí clavadiña no peito
co teu pano na cabeza
vestidiña toda de negro.
Aquel día de novembro
día ¡ai! que nunca esquecín
íbaseche a vida correndo
viña a morte xunto a ti.
Na miña cama viñeses
a soña-lo último soño,
na miña cama morriches
quedou teu corpo sen dono.
Eu, esperta, pola fiestra miraba,
cando, de súpeto, sentín
un espíritu que a atravesaba
despedíndose de min.
¡Avoa, esa noite eu vinte!
ben o sabe o Santo Ceo,
en bágoas deixeite partir
lixeira e co corazón ledo.
¡Canto te quixen, canto te quero!
¿Onde estarás, sangue de meu/meu?
Rézoche sempre en silencio,
en silencio, unha veliña
que vela o noso segredo.
(Eu vinte, pola fiestra miña,
eu vinte, voar pra o ceo)


Propóñote algún cambio... por exemplo... sangue lembremos que é masculino en galego, non deberíamos dicir "sangue miña" e propóñote "sangue de meu" ou ben "meu sangue".
Verás a conxugación do verbo morrer "morriches". A diferencia ente sono e soño en galego, lembremos que "sono" e a necesidade de deitarse e durmir, e "soño" e a figuración mental que maxinamos no intre de durmir.
Os pronomes persoais átonos min, ti, non levan acento.
Non existe o i grego en galego, logo non poderemos usar a forma ¡ay!, que só acepta a posibilidade "ai".
A conxugación dos pretéritos "xogabamos" non é esdrúxula en galego, senón grave.
Engurra é a verba correcta para referirmos ás liñas ou marcas que se forman na faciana, na pel ou nas prendas polo seus pregues.
Fóra, e por contra fora, a primeira indica a localización exterior; a segunda, o pasado do verbo ser.
Sempre artigo diante dos posesivos : Á miña avoa, o teu acento.
Húmido por humedo, imaxe por imaxen, e quizais Santo Ceo en maiúsculas por referirse ao Ceo dos cristiáns.
vinte, te para o obxecto directo, che para o indirecto. Ademáis debe colocarse despois do verbo, salvo en excepcións, o pronome persoal átono.

Repútote, Loren, fenomenal verso dedicado a alguén que sen dúbida anda a voar por riba de nós, e quizais non lle vaia peor que os que escribimos ás alturas sen sequera podelas mirar, nin moito menos palpar. Aperta forte, Loren, e un bico

 

Moitísimas gracias, teño o galego en desuso, e ó falar todo los días en francés teño un mix na cabeza...descomunal! Precisamente estaba a pensar si houbera alguén pra axudarme a correxir...¡pois caíches que nin pintado! Gracias por tomarte o teu tempo para axudarme! Vou correxir ¡Unha aperta!