Adoezo nos recordos...

Adoezo nos recordos
daquel dia endemoniado...


Como chegamos ata aquí
eu non o sabería dir
o certo é que chegamos así
esquencendo o que é sorrir.

Inocencias arrincadas
ilusions que se esfumaron
meixelas de bágoas preñadas
pola inxenuidade que nos roubaron.

O tempo vaise consumindo
pero no ar sempre volta
coma se de nós se estivese rindo
o recordo da xuventude rota.

Almas para sempre inquedas
corazons bategando forte
telarañas nas que te enredas
que só conducen ata á morte.

Xa na madurez dos anos
a dor séntese de lonxe
anque non queiramos
inda se sente hoxe.


Adoezo nos recordos
daquel dia endemoniado...

 

precioso me encanta el gallego,el poema es precioso y triste,la juventud escapa y quedan recuerdos sean o no tristes,es una pena.
abrazos

 

Gracias por tu visita y, sobre todo a estos versos.
Cierto la juventud se va y los recuerdos ...
Un beso