Viendo entradas en la categoría: Galicia

Canzón de cuna pra Rosalía

¡Érguete miña amiga,
que xa cantan os galos do día!
¡Érguete miña amada,
porque o vento muxe, como unha vaca!

Os arados van y vén
dende Santiago a Belén.

Dende Belén a Santiago
un anxo ven en un barco.
Un bardo de prata fina
que trai a dor de Galicia.

Galicia deitada y queda
transida de tristes herbas.
Herbas que cobren teu leito
e a negra fonte dos teus cabelos
Cabelos que van ao mar
onde as nubens teñen seu nidio pombal!

¡Érguete miña amiga,
que xa cantan os galos do día!
¡Érguete miña amada,
porque o vento muxe, como unha vaca!

Federico García Lorca


Romaxe de Nosa Señora da Barca

¡Ay rauda, rauda, rauda
da Virxen pequena
e a súa barca!

A Virxen era pequena
e a súa coroa de prata.
Marelos os como bois
que no meu carro a levaban.

Pompas de vidro traguían
a choiva pol-a montana.
Mortas e mortos de néboa
pol-as congostroas chegaban.

¡Virxen, deixa a túa cariña
nos doces ollos das vacas
e leva sobr`o teu manto
as froles da amortallada!

Pol-a testa de Galicia
xa ven salaiando a i-alba.
A Virxen mira pra o mar
dend`a porta da súa casa.

¡Ay rauda, rauda, rauda
da Virxen pequena
e a súa barca!


Cantiga do neno da tenda

Bos aires ten unha gaita
sobre do Río da Prata
que a toca o vendo do norde
coa súa gris boca mollada.
¡Triste Ramón de Sismundi
Aló na rúa Esmeralda,
basoira que te basoira
polvo d`estantes e caixas.
Ao longo das rúas infindas
os galegos paseiaban
soñando un val imposíbel
na verde riba da pampa.
¡Triste Ramón de Sismundi!
Sinteu a muñeira d`ágoa
mentres sete bois de lúa
pacían na súa lembranza.
Foise pra veira do río,
veira do Río da Prata
sauces e cabalos núos
crevan o vidro das ágoas.
Non atopou o xemido
malencónico da gaita,
non viu o inmenso gaiteiro
coa frolida d`alas;
triste Ramón de Sismundi,
veira do Río da Prata,
viu na tarde amortecida
bermello muro de lama.

Federico García Lorca


Noiturno do adoescente morto

Imos silandeiras orela do vado
pra ver ô adoescente afogado.

Imos silandeiras veiriña do ar,
antes que ise río o leve pro mar.

Súa i-alma choraba, ferida e pequena
embaixo os arumes de pino e d`herbas.

Agoa despenada baixaba da lúa
cobrindo de lirios a montana núa.

O vento deixaba camelias de soma
na lumeira murcha da súa triste boca.

¡Vinde mozos loiros do monte e do prado
pra ver o adoescente afogado!

¡Vinde xente escura do cume e do val
antes que ise río o leve pro mar!

O leve pro mar de curtiñas brancas
onde van e vên vellos bois de ágoa.

¡Ay, cómo cantaban os albres do Sil
sobre a verde lúa, coma un tamboril!

¡Mozos, imos, vinde, aixiña, chegar
porque xa ise río m`o leva pra o mar!

Federico García Lorca


Danza da lúa en Santiago

¡Fita aquel branco galán,
olla seu transido corpo!

É a lúa que baila
na Quintana dos mortos.

Fita seu corpo transido
negro de somas e lobos.

Nai: A lúa está bailando
na Quintana dos mortos.

¿Quén fire potro de pedra
na mesma porta do sono?

¡É a lúa! ¡É a lúa
na Quintana dos mortos!

¿Quén fita meus grises vidros
cheos de nubens seus ollos?

¡É a lúa! ¡É a lúa
na Quintana dos mortos!

Déixame morrer no leito
soñando con froles dóuro.

Nai: a lúa está bailando
na Quintana dos mortos.

¡Ai filla, co ar do céo
vólvome branca de pronto!

Non é o ar, é a triste lúa
na Quintana dos mortos.

¿Quén brúa co-este xemido
dimenso boi melancónico?

Nai: É a lúa, é a lúa
na Quintana dos mortos.

¡Si, a lúa, a lúa
coronada de toxos,
que baila, e baila, e baila
na Quintana dos mortos.

Federico García Lorca

Madrigal á cibdá de Santiago

Chove en Santiago
meu doce amor.
Camelia branca do ar
brila entebrecida ó sol.
Chove en Santiago
na noite escura.
Herbas de prata e de sono
cobren a valeira lúa.
Olla a choiva pola rúa,
laio de pedra e cristal.
Olla o vento esvaído
soma e cinza do teu mar.
Soma e cinza do teu mar
Santiago, lonxe do sol.
Agoa da mañán anterga
trema no meu corazón.

Federico García Lorca

Una lengua incandescente

Una lengua incandescente
lamiendo, a la tierra mía,
terrorífica y caliente,
tras de sí deja vacía.
Cuando el rojo en la montaña
se sube a lomos del viento
aviva su andar violento
con una inclemente saña.
Ruge la fiera en la fronda
ansiando la destrucción,
macabra, cruel y honda
trae la desesperación.

Nota: El fuego rodeó la ciudad donde vivo hace un tiempo. Se oían gritos de desesperación en las cadenas humanas que formamos para transportar unas gotas de agua que apenas servían para apagar los focos más pequeños. De madrugada, al fin, llegó la lluvia tras el huracán que avivaba los múltiples fuegos encendidos por unos terroristas implacables. Escribí estos versos de rabia contenida.

A mi amigo Domingo el de Guzmán
gran aficionado al campo y a las tierras
burgalesas de Caleruega, Covarrubias,
Santo Domingo de Silos, Hacinas, y otros parajes
con los que entra en íntima unión más veces
de las que él desearía.​

El Sil soñaba ser Miño
Ovillejo

Bajo una bóveda añil
el Sil
que encañonado bajaba,
¡soñaba!,
con la sonrisa de un niño
ser Miño.
Corriente, cascada, armiño
era el color de la espuma,
y entre piedra, viña y bruma
el Sil soñaba ser Miño.

Salvador González Moles